Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ βγαίνουν με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Ωστόσο, το πλεονέκτημα αυτής της καθυστέρησης είναι ότι αποφεύγονται τα σφάλματα της βιασύνης. Μέσα στο πλαίσιο της προβληματικής για τη Δυτική Σαχάρα, έχουμε μέχρι τώρα δέκα ψηφίσματα μέσα σε μία διαπραγματευτική διαδικασία που ξεκίνησε το 2007 με το πρώτο ψήφισμα 1754. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε δει σταδιακά να εξελίσσεται η πρόταση της αυτονομίας. Στην ίδια γραμμή πάντα, μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε την προώθηση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική Σαχάρα και στα στρατόπεδα προσφύγων του Tindouf. Σταδιακά, βλέπουμε ότι υπάρχει ένα σημείο σύγκλισης των απόψεων παρά τις αρχικές διαφορές. Γιατί ορισμένες τάσεις είναι παρωχημένες, ενώ άλλες είναι αξιόπιστες, ρεαλιστικές ακόμα και εφικτές. Έτσι, καθίσταται όλο και πιο σαφές ότι, ενώ κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση ως μέρος της πολιτικής τους, άλλοι πραγματικά προσπαθούν να επιλύσουν το πρόβλημα, με τρόπο αποτελεσματικό, εποικοδομητικό και σταθερό. Για να δούμε την εξέλιξη της κατάστασης, είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε την έκθεση του Γενικού Γραμματέα που αφορά την υπόθεση της Δυτικής Σαχάρας (10 Απριλίου 2015), επειδή μας επιτρέπει να κάνουμε φανερό το τι πραγματικά συμβαίνει σε διακρατικό επίπεδο, ενώ μερικοί παρουσιάζουν το πρόβλημα σαν να πρόκειται για ένα θέμα των ανθρώπινων δικαιωμάτων ενός πληθυσμού. Το συμβουλευτικό βασιλικό συμβούλιο για τις υποθέσεις της Σαχάρας έχει μια σταθερή θέση και επισημαίνει τη δυνατότητα να εφαρμοστεί μια στρατηγική ανάπτυξης για το σύνολο των επαρχιών του Νότου. Αυτός τρόπος επίλυσης επιτρέπει συγχρόνως την επίλυση της αναπόδραστης κατάστασης των στρατοπέδων στο Tindouf, χωρίς να επιμείνουμε πάνω στο γεγονός ότι οι πληροφορίες που έχουμε για αυτό το σημείο είναι κατακερματισμένες. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τα εξής δεδομένα: «η εμμονή των μεμονωμένων καταγγελιών σχετικά με πράξεις βασανιστηρίων ή κακομεταχείρισης από τις δυνάμεις ασφαλείας του Μετώπου Polisario, η δέσμευση των διώξεων ενάντια σε πολίτες ενώπιον στρατιωτικών δικαστηρίων η επιμονή στα απομεινάρια της δουλείας και η μονοπώληση του πολιτικού λόγου από το Μέτωπο Polisario».