Πολύ συχνά έχουμε ανθρώπους που δεν κάνουν τη διάκριση μεταξύ προβληματικής και προβλήματος, διότι νομίζουν ότι επί του πρακτέου πρόκειται για την ίδια έννοια. Αν και έχουν την ίδια ρίζα, η εφαρμογή τους και η νοητική τους εμβέλεια είναι ριζικά διαφορετικές. Το πρόβλημα σχετίζεται με το τοπικό ακόμα και αν είναι μεγάλο. Η προβληματική σχετίζεται με το ολικό ακόμα και αν είναι μικρή. Το πρώτο είναι τακτικό ενώ η δεύτερη είναι στρατηγική. Διότι στην ουσία η προβληματική είναι ένα ολόκληρο πλαίσιο από το οποίο γεννιέται το πεδίο, στη συνέχεια το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης. Το κυπριακό είναι πρόβλημα, το ίδιο και το θρακικό. Ενώ η Δυτική Αρμενία και η Δυτική Σαχάρα είναι προβληματικές. Βλέπουμε ότι οι επιπτώσεις δεν είναι οι ίδιες. Το ένα κλείνει, το άλλο ανοίγει. Έτσι και η ΑΟΖ δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόβλημα αλλά είναι όντως μία προβληματική και αυτό φαίνεται και από το Δίκαιο της Θάλασσας που αφορά όλο τον πλανήτη και όχι μόνο μερικές κοινωνίες. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια της Γενοκτονίας που οδηγεί στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Έτσι το πρόβλημα έχει νόημα για να λυθεί, ενώ η προβληματική πρέπει ν’ αναπτυχθεί για να φανεί όλη η ουσία της για το σύνολο. Η διαφοροποίηση δεν είναι λοιπόν μόνο οντολογική αλλά και τελεολογική, κάποτε μάλιστα εμπεριέχει και εσχατολογία. Αυτό το βλέπουμε σε θρησκευτικό επίπεδο. Οι δέκα εντολές είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, ενώ η μία συμβουλή είναι μία απλή προβληματική. Οι πρώτες κλείνουν έναν κύκλο πραγματικότητας και η δεύτερη αλλάζει τον κόσμο με το επόμενο βήμα. Έτσι φαίνεται και η διαφορά του κύκλου με την πολυκυκλικότητα.