Αν δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό ας το πούμε άλλη μία φορά ότι το ενδιαφέρον του Ελληνισμού δεν προέρχεται από το χώρο αλλά από τον χρόνο. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να ενταχθεί σε ένα εθνικιστικό πλαίσιο αφού αυτό θα τον εκφύλιζε μιας και η λειτουργία του είναι εξωστρεφής και απευθύνεται στην Ανθρωπότητα. Επίσης δεν μπορεί να αποδεχθεί έναν δογματικό κομματισμό αφού αυτός καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τον Ελληνισμό, ο ζωτικός χώρος είναι απλώς η Ανθρωπότητα κατά συνέπεια δεν γίνεται να δώσει μία ειδική έμφαση σε αυτόν. Αν η αναζήτηση δεν είναι ελεύθερη και ανθρώπινη, τότε ο Ελληνισμός όχι μόνο αδιαφορεί για αυτήν αλλά είναι ταυτόχρονα ικανός να παλέψει εναντίον της αν είναι επικίνδυνη για την Ανθρωπότητα. Έτσι κι εμείς ομαδικά αν ακολουθούμε το νοητικό σχήμα του Ελληνισμού είναι επειδή ξέρουμε ότι αποτελεί δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα κι ότι τη σέβεται διότι γνωρίζει ότι της ανήκει. Δεν ξεχνά ποτέ ότι ο κόσμος είναι για να αποκτήσουμε γνώσεις και οι άνθρωποι για να τους προστατεύουμε. Κατά συνέπεια, συνεχώς κι ακάθεκτα βαδίζει με αυτά τα θεμέλια για να δείξει το παράδειγμα κι όχι μόνο την πρωτιά διότι αυτήν δεν αξίζει αν δεν είναι για τους άλλους. Ο Ελληνισμός σπρώχνει όσους έβαλε μπροστά του, γιατί ξέρει ότι έτσι θα συνεχίσει και η εξέλιξη των ανθρώπων πέρα από την τελειότητα των γνώσεων κι αν είναι ακόμα εδώ στην εποχή μας είναι λόγω της πολυκυκλικότητας που κατανόησε από παλιά ως δυναμική Ανθρωπότητας.