Ο στόχος της ζωής δίνει νόημα στην ύπαρξη και η ζωή του στόχου, στο έργο. Έτσι έχουμε και το τελεολογικό και το οντολογικό στοιχείο. Διότι χωρίς αυτά έχουμε την εντύπωση ότι στο κάτω κάτω της γραφής τίποτα δεν είναι σημαντικό κι ότι όλα έχουν την ίδια αξία μεταξύ τους, ενώ η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπορείς να δημιουργήσεις μια δυνατότητα και με αυτήν να υλοποιήσεις μια πραγματικότητα. Ο αθώος υπάρχει από μόνος του, αλλά χωρίς προοπτικές αν υπάρχει βαρβαρότητα. Και ο Δίκαιος αποκτά νόημα μόνο αν υπάρχουν αθώοι να βοηθήσει. Έχει τη δυνατότητα εκ φύσης, αλλά αποκτά την ιδιότητα εξ ανάγκης. Έτσι, ο στόχος γίνεται ζωή και η ζωή στόχος, για να υπάρξει ένα αποτέλεσμα που θα ήταν ακόμα και αδιανόητο δίχως αυτήν την πράξη που ακολουθεί την ιδέα. Διότι τι πιο επικίνδυνο από την ιδέα που δεν γίνεται ποτέ πράξη. Είναι σαν να είσαι ψαράς, αλλά να μην μπορείς ποτέ να ψαρέψεις ανθρώπους. Και τι θα ήταν να έχεις γνώσεις, αλλά να μην μπορείς ποτέ να τις εφαρμόσεις για να σώσεις ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε καλύτερα τον Άγιο Πέτρο και τον Άγιο Παύλο. Ο πρώτος είναι της οντολογίας και ο δεύτερος της τελεολογίας. Και οι δύο μαζί αποτελούν τα θεμέλια της αποστολής μέσω των πράξεών τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο καθένας μας είχε τη δυνατότητα να επιλέξει να επιλεχθεί, ενώ οι περισσότεροι παραμένουν στην απραξία, γιατί δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τι είναι η Ανθρωπότητα, διότι τους εμποδίζουν οι κοινωνίες που ασχολούνται μόνο με το συμφέρον τους. Ενώ οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμα και μόνοι, ξέρουν ότι είναι μαζί, γιατί παλεύουν για να σώσουν ζωές άλλων.