Η Συνθήκη της Lalla-Marnia υπεγράφη στις 18 Μαρτίου του 1845 μεταξύ των πληρεξούσιων του Αυτοκράτορα της Γαλλίας και του Αυτοκράτορα του Μαρόκου. Όπως αναφέρεται στο άρθρο 1 της Συνθήκης, οι δύο πληρεξούσιοι συμφώνησαν ότι τα όρια που υπήρχαν μεταξύ του Μαρόκου και της Τουρκίας παραμένουν τα ίδια μεταξύ της Αλγερίας και του Μαρόκου. Το δεύτερο άρθρο καθορίζει ότι το συμφωνημένο όριο, επιτρέπεται να ειπωθεί ότι τα όλα όσα βρίσκονται ανατολικά ανήκουν στην Αλγερία, και όλα όσα βρίσκονται δυτικά στο Μαρόκο. Το τρίτο άρθρο περιγράφει με ακριβή τρόπο τη διαχωριστική γραμμή. Χρησιμοποιεί για τον καθορισμό το όνομα των φυλών που έχουν εγκατασταθεί εκεί. Έτσι αναφέρονται οι φυλές Beni – Mengouche Tahta και Aâttïa. Αυτά είναι θέματα του Μαρόκου που ήρθαν να κατοικήσουν στο έδαφος της Αλγερίας για ένα ετήσιο μίσθωμα. Αλλά οι πληρεξούσιοι επίτροποι του Αυτοκράτορα της Γαλλίας συμφώνησαν να μην διεκδικήσουν κανένα εισόδημα. Το τέταρτο άρθρο αφορά ειδικά τη Σαχάρα. Αναφέρει ότι δεν υπάρχει εδαφικό όριο που καθορίζεται μεταξύ των δύο χωρών, δεδομένου ότι η γη δεν είναι οργωθεί και ότι χρησιμεύει μόνο ως πέρασμα για τους Άραβες και τις δύο Αυτοκρατορίες που έρχονται να στρατοπεδεύσουν εκεί για να βρουν βοσκή και το νερό που τους είναι απαραίτητα. Στη συνέχεια απαριθμεί τις φυλές που εξαρτώνται από το Μαρόκο και αυτές από την Αλγερία. Το πέμπτο άρθρο είναι σχετικό με τα χωριά της ερήμου των δύο Αυτοκρατοριών. Το πιο εκπληκτικό άρθρο είναι αναμφίβολα το έκτο αφού ορίζει ότι πέρα από τα χωριά της ερήμου, δεν υπάρχει νερό και η γη είναι ακατοίκητη και ότι αφού είναι η ακριβής έρημος, η οριοθέτηση θα ήταν περιττή. Όσον αφορά στο έβδομο άρθρο, προβλέπεται να μην εφαρμοστεί η βίαιη επιστροφή ενός ατόμου που έχει εγκαταλείψει τη χώρα του. Έτσι, η διαδρομή της γραμμής ορίζεται στα 165 χιλιόμετρα. Ακόμα και μετά τον αποικισμό του Μαρόκου το 1912, η οριοθέτηση δεν έχει εκκαθαριστεί και παρατηρούμε διαφορές μεταξύ της γραμμής Varnier (1912) και της γραμμής Trinquet (1938). Στην πραγματικότητα, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την ανακάλυψη των κοιτασμάτων πετρελαίου, του σιδήρου και μαγγανίου ώστε η Γαλλία να ορίσει ακριβέστερα αυτή την περιοχή. Γι ‘αυτό λοιπόν είναι μόνο το 1952 που η Γαλλία ενσωματώνει στα γαλλικά διαμερίσματα της Αλγερίας τις περιοχές του Tindouf, Colomb Bechar. Έτσι το Μαρόκο, από την ανεξαρτησία του, αξιώνει αυτά τα εδάφη πάνω στη βάση του ιστορικού Μαρόκου. Η Γαλλία προτείνει την αρχή της αποκατάστασης παράλληλα με την ύπαρξη μιας κοινής οργάνωσης των περιοχών της Σαχάρας. Ο βασιλιάς του Μαρόκου προτείνει μια συμφωνία το 1961 με τον επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Αλγερίας, μόνο που ο τελευταίος ανατράπηκε από την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Αυτό θα οδηγήσει τελικά στον πόλεμο της άμμου (1963-1964).