Αυτήν την περίοδο μιλούμε πολύ για τη δράση των Κούρδων ως αμυντικό πεδίο μάχης για τα γεγονότα της Ανατολής και δεν ξαφνιάζει κανένα. Ενώ αν το σκεφτούμε ορθολογικά υπάρχει ένα πρόβλημα λόγω θρησκείας ακόμη κι αν η διαφορά μεταξύ του συμβατικού και του ακραίου είναι ξεκάθαρη. Στην πραγματικότητα δεν υπολογίζουμε ποτέ τον αρμενικό παράγοντα, ο οποίος δεν είχε εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου μετά τα γεγονότα της γενοκτονίας από το 1894 έως το 1923. Έτσι οι επιζώντες και ειδικά οι γυναίκες που ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό είχαν σχέσεις και με Κούρδους, έτσι υπάρχουν απόγονοι που έχουν ρίζες και κουρδικές και αρμένικες. Και αυτούς τους ανθρώπους τους βλέπουμε ν’ ακολουθούν τα ίδια στρατηγικά σχήματα που είχαν παλαιότερα οι Αρμένιοι πολεμιστές. Αν λοιπόν συνεχίσουμε αυτή τη γνώση με τα δεδομένα που έχουμε από τα τωρινά γεγονότα, μπορούμε όχι μόνο να παρακολουθήσουμε μια ορθολογική συνέχεια αλλά επίσης να εξετάσουμε στοιχεία του μέλλοντος. Με άλλα λόγια δεν πρέπει να εγκλωβίζουμε το αρμενικό στοιχείο μόνο και μόνο στην κρατική λογική της τωρινής Αρμενίας, αλλιώς δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Η εξέταση ενός χάρτη του Βασιλείου τη Μικρής Αρμενίας από το 1199 έως 1357, αρκεί για να δούμε τα νοητικά στρατηγικά σχήματα της περιοχής. Διότι ακόμα και τα ονόματα των πόλεων είναι χαρακτηριστικά και ενδεικτικά της παρουσίας των Αρμενίων εδώ και πολλούς αιώνες. Έτσι η μεγάλη εικόνα στην Ανατολή διαμορφώνεται και από την ευρύτερη γνώση της Αρμενικότητας κι όχι μόνο της Αρμενίας ως κράτος. Επιπλέον η αποκλειστική αναφορά στους Κούρδους είναι ένας τρόπος να καλυφθεί μια πραγματικότητα που ενοχλεί ως ύπαρξη και μόνο.