Υπάρχουν στρατηγικές ιδέες που προέρχονται από τη συνέχεια της ιστορίας κι ενώ φαίνονται ριζοσπαστικές για τους περισσότερους, είναι απλώς καινοτόμες, γιατί δίνουν νέες προοπτικές εκεί όπου οι κλασικοί αναλυτές βλέπουν μια αδιέξοδο. Ο Πόντος ως κατεχόμενη περιοχή, θεωρείται από τους περισσότερους και αυτός μάλιστα και από Έλληνες, πιο πολύ ως ένα σύμβολο παρά ως μια περιοχή. Έτσι βέβαια έχουμε μια απλοϊκή προσέγγιση του θέματος που είναι παθητική, διότι είναι περιοριστική με την έννοια ότι περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους, ενώ ο Πόντος ως περιοχή υπάρχει και μάλιστα με ξεκάθαρο τρόπο στη Συνθήκη Σεβρών. Σε αυτό το πλαίσιο ο Πόντος σχετίζεται άμεσα με την Αρμενία και εντάσσεται στη Δυτική Αρμενία, η οποία είναι κατεχόμενη. Και ποιοι μπορούν να θεωρήσουν ότι είναι παράλογο για ν’ απελευθερώσεις μια κατεχόμενη περιοχή να την εντάξεις σε μια μεγαλύτερη. Όμως η αντίληψή του δεν είναι προετοιμασμένη διότι είναι μια κλασσική πράξη στη στρατηγική μέσω των μαθηματικών νοητικών σχημάτων. Έτσι ουσιαστικά, γίνεται κατανοητή αυτή η επινόηση λέγοντας ότι ο Eλληνισμός του Πόντου είναι αρμενικός. Με άλλα λόγια αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα κατεχόμενα μπορούν ν’ απελευθερωθούν θεσμικά από την Αρμενοσύνη τότε όλοι μας καταλαβαίνουμε πια ότι υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο που δεν είναι απλώς μια σχέση φιλίας αλλά μια σχέση συμμαχίας. Έτσι ο Πόντος ως κατεχόμενα που διαφοροποιούνται από τα κατεχόμενα της Κύπρου και της Θράκης λόγω τοποστρατηγικής, βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο χρονοστρατηγικά. Διότι η ελευθερία παραμένει μια νίκη του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα, μόνο που αυτός ο πολιτισμός δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημος για να υλοποιήσει την πράξη απελευθέρωσης αρκεί να είναι ισόμορφος και αυτό αναδεικνύει το αρχικό νοητικό σχήμα μας.