Όποιος υπογράφει μία συμφωνία με την Τουρκία, πρέπει να ξέρει ότι δεν έχει τηρήσει καμία κι ότι κάθε φορά παραβιάζει άρθρα τους ακόμα κι αν αυτή η συμφωνία τη συμφέρει. Έτσι και τη Συνθήκη της Λωζάννης την έχει παραβιάσει σε πολλά άρθρα. Ουσιαστικά θέλει, οι άλλοι που υπογράφουν τη συνθήκη να τηρούν όλα τα σημεία που την συμφέρουν και ταυτόχρονα θεωρεί απαράδεκτο να δεχτεί υποδείξεις για άρθρα που δεν τηρεί ή ακόμα δεν εφαρμόζει καν έτσι ο μόνος τρόπος να βεβαιωθεί κανείς ότι θα έχει κάποιο όφελος να κάνει μία συμφωνία με την Τουρκία πάνω σ’ ένα θέμα συνθήκης, πρέπει να είναι ικανός εξ αρχής και στην συνέχεια βέβαια να επιβάλει την εφαρμογή όλων των άρθρων. Μία συνέπεια αυτής της απαίτησης είναι ότι η Τουρκία προτιμά να υπογράφει συνθήκες όταν γνωρίζει ότι τα άλλα κράτη δεν θα της επιβάλλουν τίποτα. Με άλλα λόγια αν η Τουρκία ζητήσει σ’ ένα κράτος να κάνει μαζί του μία συμφωνία, πρέπει αυτό να ξέρει ότι το θεωρεί μαλθακό. Αν λοιπόν δεν είσαι ικανός να παίξεις αυτή την παράδοση, δεν είναι ανάγκη να μπεις πρώτον στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και ακόμα λιγότερο της υπογραφής. Διότι το οθωμανικό πνεύμα θεωρεί επιτυχία όταν κοροϊδεύει τον άλλον κι όσο πιο σοβαρά είναι τα θέματα τόσο το καλύτερο. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να ξαφνιάσει τους αθώους, επειδή δεν την ενσωματώνουν σ’ ένα θρησκευτικό πλαίσιο όπου εκεί τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα. Συνεπώς όλοι όσοι λένε ότι πρέπει να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε μερικές δυσκολίες θεωρώντας τις λεπτομέρειες για τη διπλωματία, έχουν απλώς αιώνες καθυστέρησης. Κανένα δίκαιο δεν θεωρείται σοβαρό από την Τουρκία για να υπάγεται σε αυτό. Διότι στην ουσία νομίζει ότι είναι ακόμα μία αυτοκρατορία που δεν έχει να δώσει αναφορά σε κανέναν για τις επιλογές που κάνει. Όμως αυτό πια τελείωσε και θα το δει στο πετσί της στο μέλλον.