Αντί ν’ ασχοληθούμε πραγματικά και στρατηγικά με την κυπριακή στρατηγική στο πλαίσιο του Ελληνισμού, βλέπουμε να αναπτύσσεται μια διπλωματία του Kυπριακού που σίγουρα δεν οδηγεί σε κανένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά βέβαια δίνει την εντύπωση της κινητικότητας. Θυμίζει την προετοιμασία των διπλωματικών θέσεων όταν ετοιμάζεται μια διεθνής συμφωνία, όπου όλα πρέπει να φαίνονται θετικά, ακόμα κι αν δεν είναι. Όσον αφορά στην Κύπρο έχουμε δει με χειροπιαστό τρόπο τα αποτελέσματα των παράξενων ελιγμών στη Συνθήκη Βερολίνου το 1878, στη Συνθήκη Λωζάννης το 1923 και στη Συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου το 1960, ακόμα κι αν οι ίδιοι οι Κύπριοι εξετάζουν μόνο την τελευταία, για να καθορίσουν την πολιτική τους, ενώ επί της ουσίας όλα άρχισαν το 1571. Αν εξετάσουμε την Κύπρο στο γενικότερο πλαίσιο των νησιών της Μεσογείου, θα αντιληφθούμε ότι υπάρχουν σχήματα που δεν ακολουθούν τη γενικότερη στρατηγική. Έτσι, ενώ όλα τα νησιά της Μεσογείου έχουν υποστεί κατοχές και μάλιστα πολλαπλές, τα νησιά της Ισπανίας δεν είναι υπό την επιρροή του Μαρόκου, τα νησιά της Γαλλίας δεν είναι υπό την επιρροή της Αλγερίας, τα νησιά της Ιταλίας, η Σαρδηνία και η Σικελία, το ίδιο και η Μάλτα, δεν είναι υπό την επιρροή της Τυνησίας, τα νησιά της Ελλάδας, η Κρήτη και η Ρόδος δεν είναι υπό την επιρροή της Λιβύης και της Αιγύπτου, γιατί λοιπόν να αποδέχονται μερικοί να είναι η Κύπρος υπό την επιρροή της Τουρκίας; Το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται και με το νοητικό σχήμα του πληθυσμού. Σε κανένα άλλο νησί της Μεσογείου, και μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν εμφανίζεται με τέτοιο τρόπο το θέμα του περουσιακού που προέρχεται βέβαια από την μη επίλυση του θέματος του εδαφικού. Με αυτή τη χρονοστρατηγική προσέγγιση αντιλαμβανόμαστε ότι η διπλωματία του Κυπριακού δεν έχει καμιά σχέση με κυπριακή στρατηγική του Ελληνισμού. Η Ρόδος έζησε το 1522, η Κρήτη το 1669, όμως και οι δύο είναι ελεύθερες, η Κύπρος έζησε το 1571, αλλά γιατί να μην είναι και αυτή ελεύθερη;