Στην πολιτική αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι η αξία της αλλαγής. Όλοι οι πολιτικοί είναι υπέρ της αλλαγής ακόμα κι αν δεν ξέρουν τι σημαίνει επί του πρακτέου. Αυτό οδηγεί σ’ ένα τέχνασμα της ρητορικής που προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι η προσποίηση της αλλαγής είναι το ίδιο με την αλλαγή. Και αυτό επαρκεί. Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σύμμορφη απεικόνιση. Με άλλα λόγια, η τροποποίηση της μορφής που δεν τροποποιεί την ουσία και με αυτή την έννοια αποτελεί μια σύμμορφη απεικόνιση, παρουσιάζεται ως μια διαφορά ουσίας. Επί του πρακτέου, η νέα επικοινωνιακή μορφή βασίζεται σε αυτή την ιδέα για να προωθήσει μια νέα εικόνα που δεν έχει βέβαια κανένα αντίκρισμα, αλλά παίζει τον τελεολογικό της ρόλο. Το πιο απίστευτο είναι ότι το πιστεύουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι. Έτσι ακόμα και μετά από μια αντικειμενική ήττα, ένα κόμμα μπορεί να παρουσιαστεί ως μια νέα εκδοχή του παλιού, ενώ έχει ακριβώς τα ίδια στοιχεία και τον ίδιο σκελετό. Ένα χτένισμα αρκεί για ν’ αλλάξει ένας άνθρωπος. Αλλά δεν υπολογίζουμε ότι με το παραμικρό επανέρχεται στην αρχική μορφή μόλις το χρειαστεί. Έτσι τώρα ακούμε και πάλι τα ίδια αλλά μ’ ένα διαφορετικό τρόπο επειδή έχεις μάθει από πριν τα διαχρονικά στοιχεία όμως, καταλαβαίνεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός βέβαια από το θέμα της φυσικής, την ελαχιστοποίηση της μάζας, αλλά ο πυρήνας είναι ο ίδιος και θέλει τα ίδια ακόμα κι αν δεν τον θέλουμε.