Η Βασιλική Θεοδωρακίδου δεν είναι μόνο ένα πλάσμα του παρελθόντος που ζει ανάμεσά μας στο παρόν, αλλά είναι ταυτόχρονα και κομμάτι του μέλλοντός μας, διότι κατάφερε με το έργο που δημιουργεί το ον να συνεχίσει αυτό που δεν σταμάτησε ποτέ δηλαδή ο πολιτισμός μας αυτό το σπάνιο μέταλλο που βουτήχτηκε μέσα στην ιστορία για να παράγει τη συνέχεια και την καινοτομία μέσω της μνημοσύνης και των νοητικών σχημάτων. Έχει την αισθητική του όμορφου κι όχι μόνο του ωραίου, διότι δεν είναι μόνο στην ώρα της, αλλά είναι διαχρονική, αφού για να δώσει μορφή στα έργα της κάνει κράμα ιστορίας κι έτσι κάθε δημιούργημα δεν είναι μόνο γλυπτό μετάλλου ή ξύλο αγιογραφίας, αλλά μια μαιευτική στο κάλλος του πολιτισμού. Δεν αναζητά μόνο τι αρέσει, αλλά τι μαθαίνει και πώς το ιστορικό υπόβαθρο επηρεάζει ουσιαστικά μια κατασκευή τη δομή. Θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τα τεχνάσματα της τέχνης για ν’ αγγίξει πολλά άτομα, αλλά στην εργογραφία της αξιοποιεί τα στρατηγήματα της ιστορίας και ξέρει ότι ο μύθος είναι η ουσία της ιστορίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε αντικείμενο που επινοεί, τροποποιεί, ανακατασκευάζει, το μετατρέπει σε υποκείμενο. Δίνει ζωή στην ύλη μέσω του θρύλου. Με αποτέλεσμα ακόμα και τα κοσμήματα της να είναι μυθικά με την έννοια ότι το καθένα έχει την ιστορία του. Με άλλα λόγια, η Βασιλική Θεοδωρακίδου δεν παράγει μόνο μέλλον με το έργο της, αλλά και ιστορία γιατί ξέρει πόσο σημαντική είναι η συνέχεια για την ιστορία του μέλλοντος, επειδή είναι του Ελληνισμού που πάντα σκέφτεται την Ανθρωπότητα.