Όταν όλοι ασχολούνται με τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις δίχως να εξετάζουν καν ποια είναι τα δομικά στοιχεία της αιτίας, δημιουργείται μια λανθασμένη εντύπωση όσον αφορά στο θέμα της ασφάλειας. Διότι το πρόβλημα που μας απασχολεί είναι μόνο και μόνο οι αντοχές στην απορρόφηση ενός μεταναστευτικού κύματος λες και έχει στόχο να προκαλέσει φθορά εξαρχής. Επίσης σε αυτή τη διαδικασία, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως στόχος, ενώ πρόκειται αποκλειστικά για πέρασμα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί έχουν ξεχάσει πόσοι ξένοι από διάφορες κατηγορίες έχουν φύγει από την πατρίδα μας λόγω της κρίσης. Διότι αν το θυμόντουσαν, δεν θα είχαν τόσες μεγάλες εκπλήξεις με τα νέα δεδομένα. Κι αφού δεν συνδέουμε την αιτία με το πρόβλημα, έχουμε ανθρώπους που ταυτόχρονα στενοχωριούνται για την καταστροφή των νέων αλλά και για την παρουσία των προσφύγων στην περιοχή τους. Ξεχνούν ότι δεν υπάρχει κύμα δίχως άνεμο πάνω στη θάλασσα. Ξεχνούν ότι αν δεν υπήρχε από τη μία πλευρά ο φόβος και από την άλλη η ελπίδα, δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα, γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Οι άνθρωποι φοβούνται να πεθάνουν και ελπίζουν να ζήσουν. Φοβούνται εκεί και θέλουν να ζήσουν αλλού. Βρίσκονται σ’ ένα πεδίο δράσης που ενεργοποιείται από αυτές τις δύο οντότητες. Αν δεν υπήρχαν κράτη στόχοι για καλύτερη ζωή, δεν θα υπήρχαν κράτη περάσματα για αυτά τα προβλήματα. Κι αν βοηθούμε μόνο το τέλος της διαδικασίας, είναι αναμενόμενο να μεγιστοποιηθεί το πρόβλημα κι όχι να λυθεί. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να σκεφτούμε ότι η λύση υπάρχει, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν την προσέγγιση της βοήθειας εκ των υστέρων. Και ο λόγος είναι απλός, διότι χρειάζεται βοήθεια εξαρχής. Και αν την είχαν με αποτελεσματικό τρόπο, τότε δεν θα έφευγαν από την πατρίδα τους. Και η ασφάλεια πρέπει να υπάρχει στις πατρίδες των προσφύγων κι όχι μόνο στη δική μας, γιατί αλλιώς το πρόβλημα θα μεταβιβάζεται.