Ανάμεσα στα στενά
η θάλασσα έκανε λωρίδες
σαν να ζωγράφισε  μια νέα σημαία
και εκεί που υπήρχε μόνο και μόνο το γαλάζιο
ήρθε και το λευκό να το χαράξει.
Το λιμάνι ήταν τοποστρατηγικό
και μέσω της πολιορκητικής
θα γινόταν και χρονοστρατηγικό
γιατί ήταν το πρέπον
εκείνο που είχε καθοριστεί
από τη δικαιοσύνη της ύπαρξης
για να γίνει ζωή και μόνο ζωή
δίχως συμβιβασμούς, δίχως τεχνάσματα.
Έτσι δεν κοίταζε πια μόνο τη θάλασσα
αλλά και τις εισόδους 
όπου οι δικοί μας είχαν βάλει αλυσίδες
για να εμποδίσουν κάθε εσωτερική εισβολή
έτσι προστάτευαν τους δεσμούς της ανθρωπιάς
για να παραμείνουν ελεύθεροι
δίχως τα δεσμά της βαρβαρότητας.
Γι’ αυτό πρέπει κι εσύ μετά από τόσους αιώνες 
να σκεφτείς ότι το αδιανόητο γίνεται
αρκεί να μην είναι αδιανόητο για σένα
κι ας είναι για τους εχθρούς σου.