Στην πλατεία της εκκλησίας κοίταξε τα σημάδια του Χρόνου.
Τώρα μπορούσε να δει πώς θα ήταν σε μερικούς αιώνες
μετά από την αιματηρή πολιορκία.
Κι αν η μάχη δεν είχε τελειώσει, ακόμα έβλεπε ήδη το μέλλον.
Εδώ θα ήταν η Εκκλησία της πολιορκίας
για να θυμούνται οι ελεύθεροι άνθρωποι
τι έγινε εδώ πριν μερικούς αιώνες.
Εκείνη την στιγμή τα κανόνια άρχισαν και πάλι
να χτυπούν την καστρική πόλη
αλλά δεν μετακινήθηκε.
Κανένας δεν θα τους έδιωχνε από εδώ.
Αντιθέτως τα γεράκια θα έδιωχναν κάθε εχθρό
που θα προσπαθούσε να επιβάλει τη βαρβαρότητα.
Είχε δώσει οδηγίες να μην απαντήσουν στις βολές
και να περιμένουν καλυμμένοι.
Τα κανόνια συνέχιζαν το βάρβαρο έργο τους.
Δεν είχε όμως καμία σημασία.
Όλες οι κινήσεις των βαρβάρων ήταν μάταιες
γιατί δεν είχαν υπολογίσει ότι κανείς τους δεν θα παραδινόταν.
Η απέχθεια που είχαν για τη βαρβαρότητα
και η αγάπη του Σταυρού
δεν επέτρεπαν καμία άλλη επιλογή.
Αυτό σκέφτηκε στο κατάστρωμα του πέτρινου καραβιού
και διέταξε την αντεπίθεση.