Η βελανιδιά είχε χίλια φύλλα σαν το βιβλίο.
Σηκώθηκε η μικρή και άγγιξε το οικόσημο.
Ήταν ζεστό σαν να το είχε ζεστάνει ανθρώπου σώμα.
Μα πώς ήταν δυνατόν;
Αφού δεν ήταν εδώ. Δεν είχε επιστρέψει ακόμα.
Όταν σήκωσε το βλέμμα της πιο ψηλά, είδε το σπαθί του.
Όσο απίστευτο κι αν ήταν ακόμα κι αν δεν έβλεπε τίποτα
ήταν πια σίγουρη ότι ήταν μαζί της.
Τότε άλλαξε και η σελίδα του βιβλίου και χαμογέλασε.
Η μικρή ήταν δίπλα στον αόρατο με την άφωνη γλώσσα.
Άρχισε να διαβάζει τα σημεία που της έδειχνε.
Τα γράμματα άνηκαν σε άλλο αιώνα
αλλά ήξερε για το πνεύμα του Χρόνου.
Έτσι διάβασε και για το νησί.
Και την ιστορία του.
Είχε περάσει από την καστρική Πόλη.
Εκείνη την χρονιά της μεγάλης πολιορκίας.
Κι αυτός βρισκόταν στο άλλο κάστρο
από την άλλη πλευρά του λιμανιού
εκείνη που βυθιζόταν στην αρχή.
Εκεί είχαν φτάσει από το άλλο νησί.
Της έδειξε το σχήμα: ήταν τα τείχη.
Ήταν σαν να πετούσε από πάνω. Δεν ακουμπούσε πια την γη.
Την κρατούσε από κάτω με τα δυο φτερά του.