Πάνω από τους τάφους περπατάς
και βλέπεις τα χαραγμένα χρώματα
με τα μάρμαρα που λάμπουν φως
και μέσα στο σκοτάδι το πιο μαύρο
γιατί πάλεψαν με σκιές
αλλά δεν έσπασαν αφού πίστεψαν
στη διασταύρωση της Μεσογείου
με τη βελανιδιά και την ελιά
και δίχως ποτέ να φοβηθούν τον τρόμο και τη φρίκη
άρπαξαν τη βαρβαρότητα από το λαιμό
σαν τη σκλαβοσύνη
μιας και δεν υπήρχε άλλος τρόπος
να σταματήσουν τις πληγές
της Ανθρωπότητας
και του Πολιτισμού
έτσι ο καθένας άφησε το ίχνος του
για να σηκώσει τις ψυχές των ανθρώπων
του ελεύθερου μέλλοντος
για να ξέρουν ότι τη γη που πατούν
μπορούν να τη φιλήσουν
για να ενώσουν τους Χρόνους
και να δημιουργήσουν το δεσμό
που δεν έσπασε
στις πιο αντίξοες συνθήκες.