Η αντίσταση της Μάλτας το 1565 δεν είναι ανεκδοτική, αλλά παραδειγματική, διότι προέρχεται από την υψηλή στρατηγική ενός πολύ μικρού νησιού, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει. Κι ο λόγος είναι απλός. Πριν το έργο της πολιορκητικής των Ιπποτών δεν υπήρχε ουσιαστικά κανένα σημείο φυσικό αντίστασης. Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η ιδέα, αρκεί να εξετάσουμε το παράδειγμα της Λέρου στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου το νησί αντιστάθηκε 52 ημέρες στο ναζιστικό καθεστώς, όταν η Ελλάδα αντιστάθηκε συνολικά 53 ημέρες. Η εξήγηση δεν είναι μόνο το κουράγιο και τα κότσια των δικών μας μαχητών, αλλά και η δομή, η φυσική ολόκληρου του νησιού που αποτελεί οχυρό από μόνο του. Το βλέπουμε και το παράδειγμα του λιμανιού, που είναι από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Ευρώπης. Στη Μάλτα δεν υπήρχε τίποτα το ανάλογο. Όλα έγιναν τεχνητά και με την τέχνη και την επιστήμη της πολιορκητικής, η οποία θέλει γνώσεις οχυρωματικής αρχιτεκτονικής. Όλα έπρεπε να γίνουν από την αρχή και τα άρχισε ο Μεγάλος Μάγιστρος της Ρόδου! Κι έτσι συνέχισαν και οι επόμενοι για να είναι επιτέλους έτοιμοι για τη Μεγάλη Πολιορκία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που υπέστη μία από τις μεγαλύτερες ήττες της πριν βέβαια τη θανατηφόρα για το ναυτικό της το 1571 στη θρυλική Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Γι’ αυτό το λόγο όταν ακούμε τωρινούς πολιτικούς ότι δεν έχουμε μέσα να παράγουμε το απαραίτητο έργο, ξέρουμε ότι δεν έχουν ιδέα από πολιορκητική, αλλιώς θα το βούλωναν επιτέλους και θα παρήγαγαν το αναγκαίο έργο που δημιουργεί τα πολύτιμα μέσα. Η Μάλτα με τα τείχη της, με τα κάστρα της, με τα οχυρά της, με τις εκκλησίες της και με τις καμπάνες του δεκαπενταύγουστου είναι αντίσταση από μόνη της και ουσιαστικά είναι βρισιά για τη βαρβαρότητα, αφού δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ποτέ στην ιστορία της Μάλτας οι κάτοικοί της δεν είχαν καταφέρει ν’ αντισταθούν στους εισβολείς της και αυτό το κατόρθωμα έγινε χάρη στους Ιππότες που άλλαξαν τα πάντα, γιατί δεν πίστευαν μόνο αλλά ήταν πιστοί και βοήθησαν τη βοήθεια. Έτσι ο Χριστιανισμός δεν έχασε τη μάχη και τώρα ακούμε παντού τις καμπάνες της Παναγιάς που μας υπενθυμίζουν ότι η ελευθερία δεν δίνεται, αλλά κατακτιέται από τους σκλάβους κι αν αυτοί είναι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας, τότε το αδύνατο γίνεται, το απίστευτο μετατρέπεται σε πραγματικότητα και αυτή γίνεται μνήμη που τιμά τη Χριστιανοσύνη που νικά τη βαρβαρότητα.