Είναι δύσκολο αυτήν την περίοδο να μην έχεις στο μυαλό σου τους ήρωες του Beckett. Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα ποιος παίζει το ρόλο των Vladimir, Estragon, Pozzo, Lucky και του αγοριού ακόμα κι αν σκηνοθετικά έχουμε μία άποψη. Αλλά το μόνο σίγουρο μέσα σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, που δεν αρχίζει ποτέ στην ώρα του για κάθε μία από τις παραστάσεις του, είναι ότι πάλι κάποιοι περιμένουν κάτι. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το γεγονός ότι έχει γράψει και το θεατρικό Fin de Partie, το οποίο χαρακτηρίζει αυτές τις ημέρες που μόνο όμορφες δεν είναι. Κι ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο κρίσιμα είναι αυτά που ζούμε, υπάρχουν ήδη μερικοί που περιμένουν άλλο ένα κόμμα στο πολιτικό φάσμα της πατρίδας μας. Ξέρουμε βέβαια ότι αυτό είναι μία πρακτική που συνηθίζεται, για να αποφευχθούν οι ευθύνες και δεν έχουμε καμία ελπίδα, όπως έγραφε και ο Καζαντζάκης. Είναι μια τεχνική κλασσική και δεν μας ξαφνιάζει. Ας έχουμε ακόμα περισσότερα κόμματα, αφού το προβλέπει η Δημοκρατία. Το πρόβλημά μας δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά η απουσία ενός εθνικού έργου που θα βοηθούσε πραγματικά την Ελλάδα. Διότι όλοι βλέπουμε ότι ο κομματισμός έχει φτάσει στα όριά του κι έχουν εκφυλιστεί δομές και ονομασίες όμως επί της ουσίας τα προβλήματα παραμένουν για την Ελλάδα. Όταν παίζεις πάντα την ίδια παράσταση δεν αλλάζει το θεατρικό έργο, το ξέρει κάθε θίασος, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν ισχύει στην πολιτική. Μάλλον επειδή δεν έβλεπαν το Θέατρο της Δευτέρας και δεν παρακολούθησαν το νόημα του Καραγκιόζη.