Γιατί να είμαστε σκλάβοι;
Αυτή ήταν η μοναδική ερώτηση που κάναμε.
Δεν θέλαμε να ζήσουμε άλλο αυτή την αδικία που διαρκούσε αιώνες.
Οι προσπάθειες για την αντίσταση είχαν γίνει.
Αλλά χωρίς στρατηγική και δεν κατέληξαν.
Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Είχαμε αποφασίσει ότι η ζωή μας δεν θα ήταν επιβίωση.
Θα ήταν ελεύθερη ή νεκρή.
Και τίποτα άλλο!
Κανένας συμβιβασμός μ’ αυτή την κοινωνία που έβλεπε
τη βαρβαρότητα σαν να ήταν καθεστώς και μάλιστα φιλελεύθερο.
Πόσο ραγιαδισμός μπορούσε να μπει σ’ ένα κορμί;
Τους είχαμε ζήσει το 1453 και το 1571.
Και μετά από τόσο καιρό έλεγαν τα ίδια.
Μόνο που δεν είχαμε ξεχάσει τίποτα από το παρελθόν.
Γιατί τα πρόσωπά μας ήταν σπαθιά.
Κοιταχτήκαμε όλοι πάνω στο νησί.
Η πολιορκία θ’ άρχιζε μετά από τις πρώτες αντεπιθέσεις.
Το ξέραμε και αυτό δεν άλλαξε τίποτα.
Δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε άλλο τους δειλούς.
που δικαιολογούσαν κάθε τους κίνηση.
Δεν ήταν μόνο η απραξία, οι πρόγονοί τους είχαν συνεργαστεί με τους βαρβάρους.
μόνο που τη δουλεία τους την ονόμαζαν δουλειά.
Είχαν γεννηθεί σκλάβοι κι οι βάρβαροι το είχαν μάθει.
Τώρα όμως καμία παράδοση δεν θα ήταν αποδεκτή.
Είχαμε προετοιμαστεί για χρόνια και τίποτα δεν θα μας εμπόδιζε.
Δεν μας ενδιέφερε τίποτα από την καθημερινότητα.
Είχε τελειώσει πια η εποχή των συμβιβασμών.
Οι βάρβαροι δεν θα έφευγαν από μόνοι τους
δίχως μάχη και διεκδικήσεις.
Ας έφευγαν οι δούλοι από μόνοι τους
αλλά τους βάρβαρους θα τους διώχναμε εμείς
με τον αγώνα μας.