Σιγά σιγά παρουσιάζεται όλο και καλύτερα το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με αναφορές που αφήνουν αδιάφορους τους μη ειδικούς, ενώ είναι ενδείξεις για τους άλλους. Έτσι όταν ακούμε ότι πρόκειται για μια διαπραγματευτική διαδικασία η οποία συνεχίζεται από το 1968, αντιλαμβανόμαστε ότι για τις συνομιλίες το κυρίαρχο σημείο αναφοράς δεν είναι το 1974. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια προσπάθεια αλλαγής του πλαισίου των διαπραγματεύσεων. Για όσους θεωρούν ότι αυτό είναι ανώδυνο, ας σκεφτούν για λίγο τι θα γινόταν αν το σημείο αναφοράς ήταν το δημοψήφισμα του 1931 που δεν σεβάστηκε η Μεγάλη Βρετανία ή ακόμα καλύτερο το δημοψήφισμα του 1950, το οποίο βέβαια απορρίφθηκε και πάλι, ακόμα κι αν οδήγησε στη συνέχεια στον απελευθερωτικό αγώνα. Έχουμε λοιπόν και το άλλο σημείο αναφοράς το επίσημο του 1960 με την ανεξαρτησία της Κύπρου. Βλέπουμε λοιπόν ότι η αναφορά στο 1968 σχετίζεται περισσότερο με τα γεγονότα του 1963 και 1964, αλλά βέβαια και στις εκλογές του 1968, όπου εμφανίζεται μια διαφοροποίηση με το παρελθόν. Επίσης για τους πιο ειδικούς εκείνη την χρονιά γεννήθηκε η τρομοκρατική λυκίσια οργάνωση. Όλα αυτά για να κατανοήσουμε ότι μόνο μία αλλαγή στις ημερομηνίες προκαλεί μια γενική διαταραχή. Όμως το μεγάλο θέμα είναι το εξής: γιατί συνεχίζεται με τόσο έντονο τρόπο ο εποικισμός, ο πολεοδομικός οργασμός και ταυτόχρονα η καταστροφή κάθε ίχνους Ελληνισμού. Διότι ήδη από το 1964 με το σχέδιο Acheson 1 ακούγαμε για παραχώρηση κυριαρχίας και με το σχέδιο Acheson 2 θα ήταν μία παραχώρηση για 50 έτη. Έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε ότι και σ’ αυτή την περίπτωση αν είχε γίνει αποδεκτή, θα ήμασταν στην περίοδο όπου πάλι θα έπρεπε να πάρουμε μία απόφαση για την συνέχεια της Κύπρου. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πολύ προσεκτικοί, αφού υπάρχουν πάντα ουρές σε τέτοιες επιλογές, αφού αφορούν την ιστορία του κυπριακού λαού.