Το θέμα της ισοδυναμίας έχει μπει πια στο λεξιλόγιο των διαπραγματεύσεων ως μια νέα μεθοδολογία, ενώ ανήκει στις βασικές αρχές τους. Κάθε φορά που υπάρχει ένα πρόβλημα και λειτουργούν δύο λύσεις για να λυθεί, έχουμε μια πρακτική ισοδυναμία, η οποία όταν είναι οικονομικό το θέμα δεν υπονοεί ότι υπάρχει ισομορφισμός της βασικής δομής και κατά συνέπεια δεν υπάρχει απαραίτητα μεταφορά δομής της όλης υπόθεσης. Όμως για να υπάρχει μια οικονομική ισοδυναμία σε μια οικονομία σε ύφεση πρέπει κάπου να υπάρχει και κάποια ανάπτυξη για να ισοδυναμίσει το ποσόν εκτός βέβαια αν γίνει κάποια πώληση που αποτελεί, επί της ουσίας, αφαίρεση περιουσίας. Αυτό το όλο πλαίσιο σημαίνει ότι σ’ αυτή τη διαδικασία δεν μπορείς να κάνεις χρήση της ισοδυναμίας σε όλα τα σημεία και πρέπει αναγκαία να υπάρχει μια πηγή η οποία να παράγει το απαιτούμενο ποσό. Αυτό είναι το πεδίο δράσης της ανάπτυξης. Και για αυτό το λόγο πρέπει να δραστηριοποιηθούμε σε αυτό το σημείο, αφού η εξοικονόμηση από μόνη της είναι ανίκανη να την παράγει. Με την μεταφορά του προβλήματος ακόμη και χωρίς μεταφορά δομής, δεν λύνεται το πρόβλημα χωρίς ανάπτυξη πρέπει λοιπόν αυτό να ειπωθεί για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων, δηλαδή σε αυτό όπου υπάρχουν προοπτικές.