Όταν ακούς κάποιον που αποτελεί ιστορικό άτοπο, αφού δεν κατάλαβε ότι τελείωσε ο χώρος, όπου επιβίωνε γιατί ήταν στο περιθώριο και μόνο, να μιλά για ευθύνες, σου δίνει την εντύπωση ότι δεν πρόκειται να ξυπνήσει και κάνει σαν τον οδηγό που οδηγεί ανάποδα στον αυτοκινητόδρομο και βρίζει όλους τους άλλους για την παράλογη οδήγησή τους, γιατί δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι είναι οπισθοδρομικός. Όλη του τη ζωή πίστεψε σ’ ένα σύστημα που δεν έχει κανένα νόημα, γιατί δεν έχει καμία εφαρμογή, ενώ έλεγε ότι είναι υπαρκτό και γι’ αυτό δολοφόνησε το ουτοπικό. Και τώρα που όλα καταρρέουν, γιατί δεν αντέχει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα, προσπαθεί να πει ότι φταίνε όλοι οι άλλοι. Αλλά βέβαια πώς να φταίει για κάτι, αφού είναι εντελώς ανεύθυνος. Εδώ θα μπορούσε να πεθάνει η Ελλάδα από το λάθος του και να προσπαθούσε να βρει κάποιους για να τους κατηγορήσει λόγω νοσταλγίας για κάποιο γέλιο τους αφού τα αυταρχικά συστήματα δεν το επιτρέπουν. Έτσι ένα αστείο μπορεί να φταίξει για τα πάντα. Όμως εδώ πρόκειται για ανέκδοτο που βρέθηκε σε λάθος χώρα. Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει γιατί η σημαία μας είναι γαλανόλευκη, αφού έχει σταματήσει στο κόκκινο φανάρι και δεν μπορεί να προσφέρει καμιά ενέργεια στην πατρίδα μας λόγω στάσης.