Ακόμα μια χούφτα φωτός έπιασα για σένα.
Για να δεις πέρα από τη νύχτα όπου ζεις τόσα χρόνια.
Κι όμως με κατηγορείς γιατί δεν πιστεύεις στο αόρατο.
Γι’ αυτό σκάλισα το άυλο μάρμαρο για να γίνει γλυπτό χρόνου.
Μόνο που το έσπασες γιατί θέλησες να το πουλήσεις.
Δεν ξέχασα όμως.
Και σου έπιασα το χέρι δίχως τα δάκτυλα
αφού παρέμεινες τυφλή ακόμα και στα Ιεροσόλυμα.
Για να μπορέσεις να καρφώσεις την αγάπη σου
τρεις φορές
αφού μου έβαλε τ’ αγκάθια
κι ήπιες τις πρώτες παπαρούνες που έπεσαν
από το μέτωπο της σιωπής.
Μα τώρα κάνεις το σταυρό σου για να εξιλεωθείς…
Κι έτσι δεν σταμάτησες την αμισεία μου
γι’ αυτό με βλέπεις και πάλι εδώ
για όσα έκανες και δεν έκανες
για να σηκώσω τον ήλιο που δεν έλαμψε.