Πες μου πόσο ακόμα πρέπει ν’ αντέξουμε τα λάθη και τα ψέματα;
Γιατί οι δικοί μας δεν εμπιστεύονται πια ούτε τις σκιές.
Λες κι είμαστε όλοι μέσα σε μία έρημο δίχως όαση και τριαντάφυλλα.
Δεν ακούν πια ούτε τα χρώματα του ουρανού σαν να ξέχασαν το τόξο.
Κι εσύ νόμιζες πως θα άκουγαν τα πάντα…
Είχες δίκιο βέβαια γιατί υπέφεραν ήδη.
Κι ήθελαν να πιστέψουν κάθε λέξη.
Όποια και να ήταν αρκεί να μιλούσε για ελπίδα.
Σαν να ξέχασαν τον μύθο της Πανδώρας.
Ενώ είναι τα παιδιά του Προμηθέα…
Βέβαια ζουν και αυτά του Επιμηθέα…
Και τώρα ο καθένας ακούει τον άλλο για να μάθει αυτό που δεν ξέρει.
Δεν υπάρχει τίποτα όμως, απολύτως τίποτα.
Γιατί οι σκιές δεν άφησαν να περάσει ο ήλιος.
Γιατί φοβούνται το φως του.
Εσύ όμως θα έρθεις μαζί μας τώρα που βλέπεις
ότι κρατάμε ήδη το φως μέσα στα χωριά μας
σαν να είναι το άυλο μάρμαρο του Ελληνισμού;