Η νέα Αντιγόνη συνεχίζει ακάθεκτα τον ρόλο της, εδώ και 2500 χρόνια, για να δείξει σε όλα τα συστήματα, σε όλες τις ιδεολογίες, ότι η ουσία είναι η αξία κι όχι οι αρχές. Κι ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι να αντιδράς, αλλά να αντιστέκεσαι με όλο σου το είναι αν είναι το πρέπον, δίχως να φοβηθείς το κόστος γιατί αυτό είναι το έργο του Ελληνισμού ενάντια στη βαρβαρότητα, για να μην γονατίσει η Ανθρωπότητα, ακόμα και μετά από εγκλήματα. Έτσι βλέπουμε ότι το θέατρο μας επαναφέρει στο κλέος κι όχι στη φήμη, στο έργο κι όχι στην δουλεία, στη στρατηγική κι όχι στην οικονομία. Γιατί από την αρχή ήταν ελεύθερο για τους ανθρώπους και πάντα λειτουργούσε με δεσμούς κι όχι με δεσμά. Αυτό είναι μάλιστα το μεγαλείο του ελληνικού θεάτρου. Διότι όταν θέλεις να είσαι ανθρώπινος, γράφεις θέατρο, ενώ με τους κοινωνικούς παίζουν θέατρο. Ο Ελληνισμός δεν ξέχασε την κληρονομιά του, τους φιλοσόφους, τους μαθηματικούς, τους ποιητές, τους γλύπτες. Όμως τι γίνεται με τον κάτοικο της Ελλάδας που τον έχει φάει η μιζέρια και δεν μπορεί να δει το παραμικρό θετικό; Έτσι πρέπει ν’ ακούσει μια ξένη φωνή και αυτή του θεάτρου τη Juliette Binoche που παίζει το ρόλο της Αντιγόνης, να τον υποστηρίζει, για να πάρει τα πάνω του. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία, είναι αγάπη κι είναι κερασμένη. Σημασία έχει να συνεχίσουμε μετά από αυτό, γιατί δεν πρέπει να σταματήσουμε, το μέλλον μας περιμένει.