Είναι σπάνιο να είσαι και του σαλονιού και του λιμανιού. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς. Διότι πολλοί θεωρητικοί δεν θέλουν να περάσουν στα εφαρμοσμένα. Και αυτοί που είναι του λαού δυσκολεύονται να μιλήσουν αλλού με τον ίδιο τρόπο. Έτσι πρέπει να κατέχεις πολλά νοητικά σχήματα. Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να φοβάσαι να μιλάς σαν ταξιτζής που ξέρει όμως αρχαία ελληνικά και λατινικά. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο Κωνσταντίνος και η Ελένη δεν είναι μόνο του Βυζαντίου αλλά και του σήριαλ. Αλλιώς όλο και κάποιος δεν σε καταλαβαίνει. Πρέπει λοιπόν να είσαι διανοούμενος του δρόμου και από το πεζοδρόμιο να μην έχεις βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής. Αν όμως το σκεφτούμε ορθολογικά, τότε θα δούμε ότι τέτοια μοντέλα υπάρχουν και στη φιλοσοφία με τον Σωκράτη, ενώ ο Πλάτωνας κι οι Αριστοτέλης θα είχαν προβλήματα συμβατότητας και στα μαθηματικά με τον Αρχιμήδη, ενώ ο Πυθαγόρας κι ο Ευκλείδης θα είχαν προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτό το στοιχείο δεν έχει τίποτα το παράξενο για τον Ελληνισμό και κατά συνέπεια δεν αποτελεί κάτι το ριζοσπαστικό, αλλά μπορεί να γίνει μια καινοτομία όταν είσαι μια μεγαλοφυΐα. Ακόμα και στο πεδίο του Χριστιανισμού υπάρχει το ζωντανό μοντέλο του Χριστού που ήταν ικανός να τα βγάλει πέρα με τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς και ταυτόχρονα να μιλά με παραβολές στον λαό, για να γίνει κατανοητός σε όλους. Βέβαια ο Θεάνθρωπος μπορούσε πολύ περισσότερα, αλλά για να αντέξουμε το νοητικό σχήμα που μελετούμε, έχουμε αρκετά στοιχεία. Ας μην λέμε λοιπόν ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι συνδυασμοί, αφού άφησαν ήδη ιστορία και ανέκδοτα.