Ακούμε πολλά για την πορεία των διαπραγματεύσεων και πολύ λίγες αντιδράσεις, γιατί επί της ουσίας δεν έχουν ακόμα αγγίξει σημαντικά ζητήματα. Έτσι τα επικοινωνιακά έχουν κι αυτά τα όριά τους. Προς το παρόν μιλούμε μόνο και μόνο για το ατομικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας και ακόμα κι αυτό μ’ έναν παράξενο και αμφίσημο τρόπο όσον αφορά στις ερμηνείες. Τώρα όμως που μπαίνει πιο σοβαρά το θέμα το περιουσιακό, θα φανεί ξεκάθαρα ότι έχουμε πρόβλημα και μάλιστα ουσιαστικό. Διότι όταν λέμε ότι είμαστε κάθετοι πάνω στο γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης έχει τον πρώτο λόγο στην περιουσία του, θα πρέπει να δείξουμε και να το αποδείξουμε επί του πρακτέου. Γιατί όλοι ξέρουμε το τεράστιο μέγεθος του προσφυγικού πληθυσμού. Διότι η άλλη προσέγγιση παραμένει αρνητική στην αυτόματη επανάκτηση της περιουσίας από τον ιδιοκτήτη. Κι ο μόνος τρόπος να λυθεί αυτό το πρόβλημα είναι μια μορφή διαιτησίας. Κι όταν βλέπουμε πόσο δύσκολη είναι αυτή, παρόλο που υπάρχουν θετικές αποφάσεις από το ΕΔΑΔ, κατανοούμε ότι δεν λύνονται χωρίς δυναμικές πράξεις.