Όταν φτάνουμε στο επίπεδο να ζητούν ξένοι αυτό που ζητούμε, όπως είναι η αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας (ΟΑΣΑ), τι πρέπει να πούμε επί της ουσίας; Ο καθένας μας το ζει και θέλει να δει τα πράγματα διαφορετικά, θεωρώντας βέβαια ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Διότι, πολύ απλά, αυτοί που δεν έχουν ανάγκες δεν χρησιμοποιούν τις αστικές συγκοινωνίες. Δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί ο ποιητής ονομάζει το τραίνο, το αυτοκίνητο φτωχού, αφού δεν ξέρει καν την τιμή του εισιτηρίου. Όταν όμως οι αστικές συγκοινωνίες ανήκουν στη δουλειά σου, κάθε μέρα της ζωής σου, βλέπεις τα πράγματα με άλλο τρόπο. Τώρα το θέμα είναι πώς είναι δυνατόν ως κράτος να περιμένουμε τέτοιου τύπου παρότρυνση, για να υλοποιήσουμε τα οράματα την Ελλήνων. Μοιάζει με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου όλοι έλεγαν ότι αποκλείεται να γίνουν πράγματα για την Ελλάδα, αλλά τώρα όλοι αξιοποιούμε τα μεγάλα έργα, που έγιναν με αυτή την αφορμή. Τέλος πάντων, αυτή η προαπαίτηση είναι απλώς κοινωνικό καθήκον, για ανθρώπινες αρχές που έχουν αξίες.