Στο Κυπριακό είναι σύνηθες να μπερδεύουμε την πράξη με την προσποίηση. Λειτουργούμε επικοινωνιακά στο πλαίσιο της πρώτης, αλλά εφαρμόζουμε μόνο τη δεύτερη. Πώς μπορούν να γίνουν εθνικές κινήσεις χωρίς ανάμειξη του εισβολέα , που θα δήλωνε επίσημα, ότι έχει όντως αλλάξει στάση για το θέμα. Αυτό δεν έχει γίνει ούτε καν επικοινωνιακά, για να μην τρομάξει τους ψηφοφόρους του. Αυτό ήδη από μόνο του λέει πολλά και για την προσποίηση. Το πρόβλημα είναι ότι το έχουμε ήδη ζήσει αυτό το έργο και ξέρουμε ποια ήταν η συνέχεια. Η Τουρκία υποτίθεται ότι θέλει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν αναγνωρίζει καν την Κύπρο ως κράτος ευρωπαϊκό ούτε σέβεται επί του πρακτέου την ΑΟΖ της, για να κάνει σεισμικές μελέτες. Τότε πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι θέλει να υπάρξει μία λύση και ειδικά δίκαιη; Γι’ αυτό το λόγο μάλλον, μιλούμε μόνο και μόνο για βιώσιμη. Το θέμα είναι ότι και η τουρκοκρατία ήταν βιώσιμη για τους ραγιάδες και μάλιστα για αιώνες, αλλά γι’ αυτό δεν την αποδεχτήκαμε κι αποφάσισαν οι πρόγονοί μας να κάνουν την εθνική Επανάσταση και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.