Όταν στο Κυπριακό ακούμε πολλά με πάρα πολλά διπλωματικά λόγια, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, διότι όταν είσαι όντως δίκαιος, δεν μπορεί να είσαι τόσο διπλωμάτης, με όλες τις πλευρές. Δεν μπορείς να λες στους μεν ότι η εισβολή ήταν πόλεμος και αμέσως την επόμενη στους δε, ότι ήταν αναγκαίος, διότι πολύ απλά το ένα ακυρώνει το άλλο. Κι όσοι πιστεύουν σε τέτοια επικοινωνιακά κόλπα, στο τέλος θα ξαφνιαστούν από το απότομο σοκ που θα πάθουν, όταν αντιληφθούν την πραγματικότητα. Εδώ τα πράγματα είναι απλά, αφού το πάνω χέρι το έχει ο εισβολέας. Έτσι οι συζητήσεις έχουν νόημα ως ένα όριο και αυτό είναι τοπικό, γιατί αφορά μόνο και μόνο την τακτική κι όχι τη στρατηγική. Έτσι οι διαπραγματεύσεις έχουν μια ασφαλιστική δικλείδα, γιατί πολύ απλά η λύση αγκυροβολεί. Το μόνο που έχει σημασία λοιπόν είναι ο γραπτός λόγος, γιατί όλα τα άλλα η διπλωματία μπορεί άνετα να τα ανακαλέσει. Κι ο συμβιβασμός έχει τα όριά του, αφού πάντα ακούμε μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα στα κατεχόμενα τις εκφράσεις μικρή και μεγάλη πατρίδα.