Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ των οικονομολόγων και των στρατηγιστών είναι ότι οι πρώτοι δεν αντέχουν τις κρίσεις γιατί έχουν συνηθίσει να μιλούν θεωρητικά και να αναλύουν τα προβλήματα εκ των υστέρων. Έτσι μετά από οικονομικές αστοχίες, είναι σύνηθες να ομολογούν ο ένας μετά τον άλλον ότι η μελέτη τους ήταν θεωρητική και δεν είχε καμία πρακτική επίπτωση και ότι δεν μπορούν να πιστεύουν ότι οι άλλοι δεν είχαν πάρει μέτρα. Το πρόβλημα είναι δομικό, μια ομάδα με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι φτιαγμένη για να είναι ομάδα κρούσης ή ομάδα διαχείρισης κρίσεων για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι του ίδιου τομέα και δεν λειτουργούν συμπληρωματικά, αλλά με τον ίδιο τρόπο. Και μόλις υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, εμφανίζεται το φαινόμενο ντόμινο, όπου ο καθένας προσπαθεί να καλύψει τον εαυτό του, για να επανέλθει στην αρχική κατάσταση, χωρίς να υπάρχει βέβαια καμία ευθύνη, αφού το όλο πλαίσιο είναι άτυπο και βέβαια συμβουλευτικό, όμως η πραγματικότητα συνεχίζεται χωρίς να ξεχνά.