Δομή και υποδομές, κόμμα και κομμάτια, η διαφορά είναι τεράστια γιατί δεν υπάρχει καν πλαίσιο σύγκρισης. Το πρόβλημα δεν είναι αν λειτούργησαν κόμματα μέσα σ’ ένα κόμμα, αλλά αν αυτά τα κόμματα αποδέχτηκαν ποτέ ότι αποτελούν ένα κόμμα, με την έννοια του ενιαίου κόμματος. Διότι μια συλλογή κομμάτων δεν είναι απλώς ρεύματα σ’ ένα κόμμα. Επί της ουσίας, όταν ακούμε το θέμα της διάσπασης μοιάζει με ανέκδοτο ταβέρνας, ούτε καν καφενείου. Πώς μπορείς να διασπάσεις κάτι που δεν είναι ενωμένο; Εδώ δεν πρόκειται για παρατάξεις που συμβιώνουν σ’ ένα κόμμα, αλλά για κόμματα που συνυπάρχουν. Αυτό από μόνο του δεν είναι ένα πρόβλημα για την Δημοκρατία. Απλώς στρατηγικά δεν αποτελεί μια συμμαχία, αλλά στην καλύτερη περίπτωση μια κοινοπραξία, όποια κι αν είναι αυτή η πράξη. Τώρα με τις αληθινές δυσκολίες της Ελλάδας και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας θέλει ο καθένας να φανεί πιο καθαρός από τον άλλο, αλλά αυτό δεν γίνεται όταν παραμένεις στο ίδιο πλαίσιο. Έτσι αν τα κόμματα θέλουν όντως να αγωνιστούν για την Ελλάδα, θα πρέπει να γίνει μια υπέρβαση, διότι δεν υπάρχει μόνο το γκράν εκάρ ή η κολοτούμπα.