Όταν μια δομή είναι μικρή, έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί σκληροπυρηνικά. Αν όμως παρουσιαστεί μια φάση πληθωρισμού και γίνει ξαφνικά μεγάλη για διάφορους λόγους, έχει αναπόφευκτα προβλήματα φθοράς. Αυτό εμφανίζεται στη διαφορά που υπάρχει μεταξύ μίας καταδρομικής δομής κι ενός στρατοπέδου, το ίδιο ισχύει για μία παράταξη, ένα κόμμα, μια ιδεολογία. Η φθορά δεν προέρχεται μόνο από δομικά στοιχεία. Βέβαια η μη δυνατότητα της αρνησικυρίας δυσκολεύει τα πράγματα. Το ίδιο και η απότομη απορρόφηση στοιχείων δίχως πραγματική δυνατότητα απορρόφησης. Όταν επιπλέον υπάρχουν τάσεις υποδομής, τότε εμφανίζονται αποκλίσεις που μπορούν να παίζουν έναν δραματικό ρόλο με εκθετικές επεκτάσεις. Δίχως ανασυγκρότηση η δομή εξελίσσεται χωρίς ανέλιξη και διασπάται σε υποδομές που θεωρούν ότι μπορούν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα, ενώ υπάρχουν μόνο εντός πλαισίου. Σε αυτό το πεδίο όλες οι εκδοχές είναι εφικτές, αφού το σύστημα έχει χάσει κάθε ισορροπία, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν έχει πια ευστάθεια. Αυτό το σενάριο υπάρχει στα δυναμικά συστήματα.