Σπάνια αντιλαμβανόμαστε τα καλά της μειοψηφίας. Έχουμε μάθει βέβαια ότι λόγω δημοκρατίας η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο και είναι το σωστό, αλλά ξεχνούμε την αλλαγή φάσης που γίνεται όταν από μειοψηφία γινόμαστε πλειοψηφία σε κυβερνητικό επίπεδο. Τότε ξαφνικά αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα, γιατί έχεις ευθύνες με άμεσες επιπτώσεις και δεν μπορείς πια να μιλάς αόριστα. Έτσι αυτός που θέλει να γενικολογεί και να χρησιμοποιήσει τη ρητορική, προτιμά να είναι στην μειοψηφία, γνωρίζοντας ότι για όλα ευθύνεται η πλειοψηφία. Απ’ ό,τι φαίνεται αυτό γίνεται αντιληπτό τουλάχιστον τρεις φορές στα πρόσφατα δεδομένα της Ελλάδας που άρχισαν πριν μερικά χρόνια. Ο καθένας δημιούργησε μία εσωτερική μειοψηφία στην πλειοψηφία, για να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα. Και αυτή η αξιοποίηση της ευθυνοφοβίας, ονομάστηκε δογματική αξία και καθαρότητα. Το πρόβλημα είναι ότι η επανάληψη μιας στρατηγικής δεν είναι στρατηγική. Κι αν είναι κακή, τότε η επόμενη είναι καταστροφική. Διότι η πολιτική είναι για την δράση, όχι για την αντίδραση, είναι για την αντίσταση κι όχι για τη στάση. Αυτό θέλει η Ελλάδα μας.