Για ώρες καθόταν καθισμένος στην γωνία του φράκτη. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει την συμπεριφορά του. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρέξει, το παιδί παρέμενε απαθές. Δεν έπαιζε με τους άλλους. Ωστόσο δεν ήξερε ακόμα ότι οι άλλοι άνθρωποι στο παρελθόν είχαν κάνει την ίδια κίνηση με αυτόν. Αυτό έμοιαζε παράλογο για τους άλλους. Ωστόσο το ίδιο νοητικό σχήμα είχε διασχίσει τον Χρόνο. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αρκεστούν να ανήκουν σε μια κοινωνία χωρίς να πουν τίποτα. Και ήταν το ίδιο για το παιδί ακόμα κι αν ήταν σιωπηλό. Μερικές φορές κάποιοι περίεργοι το πλησίαζαν. Το κοιτούσαν με καχυποψία αλλά και με φόβο, αλλά ποτέ με συμπόνοια. Δεν ήξεραν να υποφέρουν, έτσι δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Προτιμούσαν να μιλάνε γι’ αυτόν περισσότερο παρά να του απευθύνουν το λόγο. Όσο για το παιδί, αρκούταν να κοιτάζει τον ουρανό. Ήταν απελπιστικά άδειος. Ήταν γαλάζιος όπως η μνήμη αλλά τα σημάδια παράμεναν αόρατα. Θα χρειαζόταν μέρες για να τα αποκρυπτογραφήσει. Τι σημασία είχε αν οι άλλοι δεν έβλεπαν σε αυτόν παρά έναν ερασιτέχνη, ανίκανο να παίξει όπως οι άλλοι, με τους άλλους, αλλά ποτέ για τους άλλους. Ήταν ο άλλος κι ο ένας ήταν απών. Δεν ήταν παρά ο ένας του άλλου. Κι ήταν μόνος. Αν τα σημάδια δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τα γράψει. Η απουσία του μύθου δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα. Έπρεπε να δημιουργήσει ένα, ούτε όπως οι άλλοι, ούτε μαζί με τους άλλους αλλά για τους άλλους. Έτσι όταν αποφάσισε να κατέβει ανάμεσα στους άλλους, ήξερε ήδη ότι έγραφε για τους άλλους την ιστορία του ανθρώπου.