Με το θέμα της ΑΟΖ οι διεθνείς σχέσεις μας διευρύνονται και μάλιστα σε πρακτικό επίπεδο. Οι συνοριακές μας σχέσεις με την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία και την Τουρκία, έχουν πια επεκτάσεις με την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Επίσης λειτουργούμε πλέον με τρεις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης την Βουλγαρία, την Ιταλία και την Κύπρο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για μια μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων μέσω της θεωρίας αποφάσεων, ότι η θεωρία παιγνίων είναι πλέον απαραίτητη και μάλιστα εκτός του πεδίου δράσης των παιγνίων μηδενικού αθροίσματος. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε αυτή τη νέα σκακιέρα με αυτές τις επεκτάσεις για να μην εγκλωβισθούμε μέσα σε παλιά δεδομένα που δεν έχουν πια σχέση με την πραγματικότητα. Επίσης πρέπει να συμπεριληφθούν και οι παίκτες που έχουν ρόλο στο θέμα του φυσικού αερίου και του πετρελαίου και ειδικά με τον αγωγό East Med και το Interconnector EuroAsia. Με άλλα λόγια τώρα που πρόκειται να εξετάσουμε και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού αδειοδότησης, ειδικά για το δεύτερο οικόπεδο, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πιο πολύπλοκα σχήματα από την περπατημένη με το μονοδιάστατο των ελληνο-τουρκικών σχέσεων που δεν οδηγούν πουθενά για τέτοια θέματα.