Όταν είσαι Τουρκοκύπριος και επιζείς κάτω από το τουρκικό ζυγό που υποτίθεται ότι σε προστατεύει, πρέπει να έχεις κότσια για να δηλώσεις ότι τα περισσότερα θύματα της εισβολής του 1974 ήταν Ελληνοκύπριοι. Διότι εδώ και χρόνια και το ζήσαμε προσωπικά και στο Παλάτι των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη, η παραδοσιακή προπαγάνδα επί του θέματος ήταν η άρνηση αλλά και η ανάδειξη των στρατιωτικών θυμάτων και μόνο. Έτσι παρατηρούμε μια αλλαγή φάσης και στις δηλώσεις, πράγμα που είναι πολύ θετικό, αφού οι Τουρκοκύπριοι πρέπει επιτέλους ν’ απελευθερωθούν από τα δεσμά της Τουρκίας που τους καθηλώνουν. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία συνεχίζει να έρχεται στα Κατεχόμενα για να γιορτάσει και να παρελάσει για την εισβολή, δεν είναι ένα ευνοϊκό σημάδι για τις διαπραγματεύσεις. Αυτό σημαίνει επίσης ότι η Τουρκία αφήνει ένα περιθώριο στις δηλώσεις όσο αυτές δεν ξεπερνούν τα όρια της παιδικής χαράς που έχει καθορίσει εδώ και χρόνια. Η ουσία είναι απλή. Για να υποστηρίξουμε τους Αρμένιους, τους Ελληνοκύπριους, τους Λατίνους, τους Μαρωνίτες και τους Τουρκοκύπριους, πρέπει να αξιοποιήσουμε ορθολογικά και στρατηγικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο για ν’ ακολουθήσουμε τη στρατηγική που επινόησε ο Κρανιδιώτης με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυπριακή ΑΟΖ για να συνεχίσουμε τις προσπάθειες του Παπαδόπουλου μετά την απόρριψη του Σχεδίου, αφού τώρα έχουμε αποδεδειγμένα φυσικό αέριο εμπορεύσιμο στο κοίτασμα Αφροδίτη.