Με την πένα την παλιά
και το βαρύ μελάνι
γράψαμε πάνω στο χαρτί
το μόνο πράγμα
που μας είχε απομείνει,
το μόνο πράγμα
που δεν είχαμε ξεχάσει,
τη μοίρα μας.

Όμως μετά τον θάνατό μας
είδαμε το χειρότερο:
μας έσβηναν τον πόνο μας,
μας έσβηναν τη θυσία μας.
Μ’ ένα απλό μολύβι
η λήθη μάς διέγραψε.

Η μνήμη είχε γίνει επικίνδυνη.
Έπρεπε να ξεχάσουμε
για να ζήσουμε καλύτερα.
Μα εμείς είχαμε πεθάνει
και δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε.
Έτσι αποφάσισαν
ότι δεν είχαμε πεθάνει
και ζήσαμε τη λήθη τους.