Πριν τον Μεγάλο Διαγωνισμό με τα θαλάσσια οικόπεδα της ΑΟΖ σπάνιοι ήταν οι δικοί μας που πίστευαν στην αξία της κι ακόμα κι αν είχαν μια θετική ανταπόκριση, παρέμεναν παθητικοί μέχρι να δουν κάτι το πρακτικό. Με τις επίσημες πια υποψηφιότητες στα θαλάσσια οικόπεδα 1, 2 και 10, περάσαμε στο στάδιο, όπου τώρα για να μην πιστέψεις στην ελληνική ΑΟΖ πρέπει να έχεις νοητική υστέρηση, διότι τώρα πρόκειται για την πραγματικότητα. Όταν υπάρχει κοινοπραξία που πληρώνει τα έξοδα υποψηφιότητας, που αγοράζει τα σεισμικά δεδομένα κι είναι έτοιμη να μπει στο θαλάσσιο οικόπεδο 2, δεν είναι πια θεωρία. Διότι ξέρουμε ότι ξέρει ότι υπάρχουν κοιτάσματα στόχοι, αφού ήδη έχουμε τα κοιτάσματα Πύρρος και Αχιλλέας. Μιλούμε λοιπόν όχι πια για θεωρητικές εκτιμήσεις, αλλά για πρακτικά δεδομένα. Από τη θεωρία της νομικής υφής της ελληνικής ΑΟΖ περάσαμε επιτέλους στη στρατηγική πράξη που αλλάζει οριστικά τα δεδομένα της περιοχής κι έρχεται να ενισχύσει όλα τα άλλα που σχεδιάζονται με την ελληνική ΑΟΖ, όπως είναι ο Interconnector EuroAsia και ο αγωγός East Med. Μάλιστα αυτό γίνεται και πάλι μέσα σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, πράγμα το οποίο σταθεροποιεί και δυναμώνει τη θέση της πατρίδας μας που το έχει ιδιαίτερη ανάγκη αυτή την κρίσιμη περίοδο λόγω της αστάθειας που υπάρχει σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση είναι η στρατηγική και η ενέργεια που μας βοηθούν να ξεπεράσουμε έμπρακτα τις δυσκολίες.