Έχει ενδιαφέρον όταν πολιτικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να συνάψουμε σχέσεις με κράτη που δεν είχαν ποτέ καμιά επαφή μαζί μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν ιδέα ούτε για τα βασικά στοιχεία της Χρονοστρατηγικής. Σε μεγάλες δομές που έχουν μια διαχρονική ύπαρξη η γεωστρατηγική έχει δομικά προβλήματα και καταρρέει ως εργαλείο μελέτης και πράξης, το βλέπουμε ξεκάθαρα στην περίπτωση του Βυζαντίου. Κατά συνέπεια σε πρώτο στάδιο, συγχρονικό, πρέπει να εξετάσουμε τοποστρατηγικά τα θέματα, για να αναδείξουμε τις σχέσεις και να αφήσουμε τις επαφές. Η τοποστρατηγική ήδη από μόνη της επιτρέπει όχι μόνο την μελέτη των δεδομένων σε μια ορθολογική βάση, αλλά προετοιμάζει το έδαφος για την χρονοστρατηγική ανάλυση των διακλαδώσεων και των διασταυρώσεων των γεγονότων. Η τοποστρατηγική λειτουργεί ως δυναμική εικόνα της κατάστασης και η χρονοστρατηγική ως δυναμικό έργο σε βάθος χρόνου. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ενσωματώσουμε στοιχεία χρονικά και να ερευνήσουμε αν αντέχουν στο χρόνο. Έτσι βλέπουμε πιο αντικειμενικά ότι δεν είναι οι ιδεολογίες που είναι ικανές να υποστηρίξουν μια διαχρονική σχέση και κατά συνέπεια περιορίζονται μόνο και μόνο σε τοπικά συμφέροντα. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ποντάρουμε σε τέτοιου τύπου επαφές. Οι ιδεολογίες έχουν γενικό πρόβλημα με την ιστορία, γιατί θεωρούν από μόνες τους ότι είναι ριζοσπαστικές κι ότι δεν έχουν ανάγκη από το παρελθόν για να δημιουργήσουν το μέλλον. Κι όμως η πραγματικότητα είναι ριζική διαφορετική, γιατί είναι χρονοστρατηγική.