Ο επαγγελματισμός του Μεγάλου Διαγωνισμού για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της Ελληνικής ΑΟΖ είχε εντυπωσιάσει πολύ θετικά τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι όταν παρουσιάστηκαν την 1η Ιουλίου 2014 κι όταν εκδόθηκαν στην επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 18 Νοεμβρίου 2014. Τότε ο Διαγωνισμός είχε μια εξάμηνη προθεσμία για την υποβολή υποψηφιοτήτων. Στη συνέχεια ο Διαγωνισμός πήρε δύο μήνες παράταση για να γίνουν επαφές με την Ρωσία και την Κίνα. Στο ενδιάμεσο, οι οικονομικές διαπραγματεύσεις με την καθυστέρηση τους έφτασαν πια στο ίδιο χρονικό πλαίσιο. Κι ενώ φαίνεται ότι μετά δεν αξιοποιήσαμε αυτό το Μεγάλο Διαγωνισμό, μάλλον γιατί δεν υπήρχαν και αρμόδιοι να το διαχειριστούν, τώρα βλέπουμε ότι πρέπει να τον αναδείξουμε για να φανεί σε όλους η αξία του και η σημασία του για την πατρίδα μας, αφού αυτός από μόνος του αποδεικνύει ότι έχουμε στρατηγικές προοπτικές. Ενώ δεν πρόκειται μόνο και μόνο για λόγια, με τα οποία έχουμε πήξει, γιατί αποδεικνύονται επί του πρακτέου πόσο κούφια είναι. Έτσι το παράδοξο της ΑΟΖ αρχίζει να εμφανίζεται ως ένα πλαίσιο επίλυσης, ειδικά από τότε που έχει αποδειχθεί η εμπορευσιμότητα του κοιτάσματος Αφροδίτη στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ. Διότι μιλούμε για στρατηγικά αποθέματα που έχει ήδη εκτιμήσει η Deutsche Bank τον Δεκέμβριο το 2012. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε μόνο εμείς που μιλούμε για τα αναμενόμενα αποθέματα της ελληνικής ΑΟΖ. Και οι άλλοι το ξέρουν, αλλά ποτέ πριν δεν είχαν πεισθεί ότι η Ελλάδα θα έμπαινε έμπρακτα σε αυτή τη διαδικασία και με το θέμα της ΑΟΖ που προχωρά με τις τριμερείς Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος και Αίγυπτος-Ελλάδα-Κύπρος και με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο, κάτω από την Πελοπόννησο και νότια της Κρήτης. Τώρα όμως πείσθηκαν!