Ενώ οι διαπραγματεύσεις δίνουν την εντύπωση ότι όλα εξαρτώνται μόνο από τις πρόσφατες εξελίξεις, επί της ουσίας όμως οι διαφορές μέσα στον Χρόνο είναι αυτές που αλλάζουν τα δεδομένα. Τα κείμενα φαίνονται διαφορετικά, αλλά οι διαφορές μπορεί να είναι και ασήμαντες, γιατί αν ήταν τόσο μεγάλες δεν θα υπήρχε το δεύτερο σε σχέση με το πρώτο. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η έννοια της ουράς έχει ενεργοποιηθεί και δεν προχωράμε με το κενό, αλλά με την έννοια της συνέχειας. Διότι οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνο του δεντρικού τύπου, αλλά ακολουθούν τη δομή ενός συνόλου με την μερική διάταξη, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν διασταυρώσεις. Σε πρακτικό επίπεδο, μια σειρά κινήσεων που φαίνονται να είναι ριζοσπαστικές σε σχέση με την θεωρία των σκακιστικών ανοιγμάτων, μπορεί μέσω της συνέχειας να βρει σε διασταύρωση την εξέλιξη μιας κλασικής προσέγγισης και μέσω ολικού ισομορφισμού να ταυτιστεί η δεύτερη με την πρώτη. Το πιο σημαντικό όμως είναι με αυτή τη διαδικασία, επανέρχεται όλη η ιστορία της κλασικής συνέχειας και οι επόμενες κινήσεις που φαίνονται νέες και για τις οποίες εξηγούμε ότι είναι επιλεγμένες μόνο πρόσφατα, να είναι στην τελική η ακολουθία του παλιού παρελθόντος. Γι΄αυτό το λόγο είναι σημαντικό να εξετάζουμε αυτή τη δομή, αφού θα λειτουργήσει όχι μόνο ως υποδομή της νέας φάσης, αλλά ουσιαστικά ως υπερδομή της ολοκληρωμένης διαδικασίας. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθούμε όταν είμαστε της βυζαντινής τεχνοτροπίας, για να εξελιχθούμε με βάση τον Χρόνο που ξέρουμε ότι είναι μαζί μας και μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουμε ότι είμαστε μαζί του στον αγώνα της αντίστασης, αφού ο Χρόνος είναι ο χώρος σε στρατηγικό επίπεδο.