Αν θεωρήσουμε πολεμολογικά ότι η ειρήνη είναι μια παύση μεταξύ πολέμων και όχι απλώς ένας στρατηγικός στόχος που ανήκει στη μεταστρατηγική, τότε μπορούμε να χρησιμοποιούμε όχι μόνο την τέχνη του πολέμου, αλλά τις βυζαντινές τεχνικές. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η οικονομική δράση. Ενώ πολλοί δεν δίνουν καμιά σημασία στα θέματα της ενέργειας, αυτά παραμένουν θεμελιακά και σε φάση ειρήνης. Διότι επηρεάζονται από το όλο που εμπεριέχει και τους πολέμους. Με άλλα λόγια η ενέργεια είναι ένα σταθερό στοιχείο σε κάθε περίπτωση λόγω συνέχειας. Έτσι οι αναφορές δεν πρέπει να είναι μεμονωμένες, αφού ακολουθούν το ίδιο νοητικό σχήμα. Γι’ αυτό το λόγο έχουν τόση σημασία οι ενεργειακές σχέσεις και οι διασυνδέσεις. Σε βάθος χρόνου, η οριζόντια διαχρονική στρατηγική ενσωματώνει νέα δεδομένα: έτσι οι διασυνδέσεις όπως είναι οι αγωγοί. Το ίδιο ισχύει και για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα που έρχονται να ενισχύσουν την γεωοικονομία μας. Διότι με αυτόν τον συνδυασμό μπορούμε να αναδείξουμε και την ανθεκτικότητα της ποικιλίας όσο αφορά στις πηγές και στα περάσματα. Η ενέργεια δεν είναι μόνο ένα μεμονωμένο στοιχείο. Λειτουργεί συνδυαστικά με την στρατηγική. Κι ενώ τα ξέραμε εδώ και αιώνες μέσω της Χρονοστρατηγικής, μόνο τώρα μερικοί από τους δικούς μας ανακαλύπτουν ότι η ενέργεια είναι μοχλός πίεσης για θέματα στρατηγικής. Έτσι η τέχνη της ειρήνης αξιοποιεί και αυτά τα νοητικά σχήματα.