Το μέγεθος του χρόνου αλλάζει με τα δεδομένα. Γι’ αυτό το λόγο η Χρονοστρατηγική είναι απαραίτητη για την ανάλυση αυτών. Δεν έχει νόημα να κάνουμε μόνο τοπικές αναλύσεις και να θεωρούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον. Υπάρχουν νοητικά σχήματα που διασχίζουν χρόνια, δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες και αυτά δεν μπορούν ν’ αναλυθούν μόνο τοπικά. Διότι το τοπικό δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το διαχρονικό. Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι το άμεσο μέλλον μπορεί να επηρεάζεται από παλιά δεδομένα. Και αυτό συμπίπτει και με τα δεδομένα που συσσωρεύονται και προκαλούν προβλήματα σε βάθος χρόνου, γιατί κανείς στο ενδιάμεσο δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν ενδείξεις που πληροφορούν για την αλλαγή φάσης που θα προκύψει. Αυτό σημαίνει ότι και τώρα, τα δεδομένα δεν πρέπει να τα αναλύουμε σαν να έχουν προκύψει από το πουθενά. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια tabula rasa, όπου εμφανίστηκαν τώρα αρχικά δεδομένα. Δεν έχει σημασία να παρουσιάζουμε τα δεδομένα σαν να είναι πρόσφατα, διότι αυτή η ερμηνεία δεν έχει καμία αξία για την ανάλυση και θα φανεί με τα αποτελέσματα. Κατά συνέπεια πρέπει να αναζητήσουμε νέα ισχυρά νοητικά σχήματα που θα ενσωματώσουν αυτά τα στοιχεία και θα παρουσιάσουν μια στρατηγική για την επίλυση των προβλημάτων. Διότι δεν είναι με την ασχετοσύνη που θα λυθούν. Έτσι όταν δεν χρησιμοποιούμε στρατηγικά ένα θέμα σαν την ελληνική ΑΟΖ, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ο μεγάλος διαγωνισμός με τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα. Υπάρχει μια ιστορία από το 1982 με την Συμφωνία του Δικαίου της Θάλασσας και έχει έρθει η ώρα για να αξιοποιήσουμε αυτά τα δεδομένα για την επίλυση ενός εθνικού προβλήματος.