Σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να βασιζόμαστε και σε στρατηγικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, για να έχουμε μια θέση πιο ανθεκτική. Ένα πρώτο στοιχείο είναι η συνοχή της ομάδας που πρέπει να είναι ενωμένη για να πετύχει ένα συγκεκριμένο στόχο που εξυπηρετεί την πατρίδα μας. Το δεύτερο στοιχείο είναι να υπάρχει μια συγκροτημένη στρατηγική που αντιπροσωπεύει τη θέλησή μας η οποία υποστηρίζεται ορθολογικά με αντικειμενικά στοιχεία. Το τρίτο είναι να υπάρχουν αυτά και να αποδεικνύουν ότι έχουμε προοπτικές που λειτουργούν καταλυτικά όχι μόνο σ’ ένα τομέα αλλά ολιστικά. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια καλή ομάδα με μια στρατηγική και με θεμελιακές σχέσεις που δημιουργούν ένα σύμπλεγμα πάνω στο οποίο χτίζεται μια ισχυρή θέση που μπορεί να κρατήσει και να αντέξει πιέσεις. Αλλιώς δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις και μόνο για συνομιλίες, που δεν μπορούν να έχουν ένα αποτέλεσμα χειροπιαστό που έχει την ικανότητα να αλλάξει ακόμα και στοιχειωδώς τα βασικά δεδομένα. Ενώ το νοητικό σχήμα που εμφανίζεται με την έννοια του τεχνολογικού bonsai. Αυτή η διαφορά κάνει τη διαφορά, διότι αποτελεί ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε μια πολλαπλή στρατηγική που εφαρμόζεται σε ένα πλέγμα. Η πλατφόρμα εφαρμογών που αποτελεί η ελληνική ΑΟΖ δεν έχει γίνει αντιληπτή από όλους τους παίκτες της διαπραγμάτευσης. Κι αυτό πρέπει να αναδειχθεί για να αξιοποιηθεί. Γιατί πολλοί, και ακόμα και οι δικοί μας, δεν το ξέρουν το θέμα με συγκεκριμένες γνώσεις και δεν πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα περάσει στο στάδιο υλοποίησης. Ενώ αυτό έχει ήδη αρχίσει λόγω του μεγάλου διαγωνισμού για τα 20 θαλάσσια οικόπεδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να το αναδείξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.