Όταν θέλεις να απορρίψεις μια πρόταση, διότι την θεωρείς παράλογη ή άδικη δεν είναι ανάγκη να ζητήσεις κάποια παράταση, αρκεί να ενημερώσεις τον συνομιλητή σου, τον αντίπαλό σου, ότι είναι απαράδεκτη κι ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσεις με τέτοιες συνθήκες. Αυτή είναι μια στάση ξεκάθαρη που εξηγεί σε όλους ότι δεν αποδέχεσαι αυτό που προσπαθούν να σου επιβάλλουν. Τι γίνεται όμως όταν ζητάς μια παράταση και μάλιστα μετά από απόρριψη την ξαναζητάς με το στρατηγικό πρόσχημα ότι θέλεις να δώσεις την επιλογή σ’ έναν τρίτο από τον οποίο βέβαια περιμένεις μόνο και μόνο να απορρίψει αυτός την πρόταση χωρίς εσύ να υποστείς κανένα κόστος, αφού θα εξηγήσεις εκ των υστέρων ότι ακολουθείς την απόφασή του. Το πρώτο ερώτημα είναι για ποιο λόγο να τον βάλεις εσύ σε αυτή τη διαδικασία που τον αγχώνει, διότι δεν γνωρίζει ακριβώς το διακύβευμα του παιγνίου. Το δεύτερο είναι κατά πόσο τον αντιπροσωπεύεις στις δύσκολες στιγμές. Και το τρίτο είναι αν θεωρείς ότι δεν θα αντιληφθεί ότι αυτή η μεθοδολογία σου επιτρέπει να κρατήσεις τη θέση σου δίχως να υπάρχει κανένας άλλος σκοπός. Διότι η μοναδική στρατηγική είναι πώς ως παίκτης παραμένεις στο παίγνιο, ενώ έχει χαθεί η παρτίδα.