Η αυτοκτονία της Βαρβάρας
είναι αναφορά στους Δίκαιους
και συνδετικός κρίκος
μεταξύ του Στεπάν
και του Νικολάι
έτσι ώστε ο μύθος
να γίνει ιστορικά
νοητικά σχήματα
που θα αποτελέσουν
τη συνέχεια της εξέλιξης
των θεατρικών
που παίζουν το ρόλο τους
σαν να είναι ηθοποιοί
σε μια υπερπαράσταση
όπου το αντιληπτό
γίνεται μόνο
μέσω νοημοσύνης
και νοόσφαιρας
πέρα πραγματικότητας.