Υπατία: Πέρα από τη φαντασία… Έτσι νιώθω ότι βρίσκομαι.
Ιωάννης: Επειδή η σκέψη μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της.
Υπατία: Έχει αργήσει;
Ιωάννης: Ελάχιστα… Αλλά ήταν αναμενόμενο…
Υπατία: Λόγω του Σωτήρη;
Ιωάννης: Η Θεανώ είχε περισσότερο ανάγκη από την παρουσία του.
Υπατία: Και η Άννα;
Ιωάννης: Είχε δει ήδη τη Δευτέρα.
Υπατία: Μου φαίνεται ότι σιγά σιγά όλα γίνονται.
Ιωάννης: Αυτά δεν πίστευες;
Υπατία: Τα πίστευα δίχως ν’ αντιληφθώ ότι γίνονται πραγματικά.
Ιωάννης: Πολλοί λένε το ίδιο κι όταν τον βλέπουν ξαφνιάζονται.
Υπατία: Κι όμως η πίστη παράγει πραγματικότητα.
Ιωάννης: Διότι το έργο δημιουργεί το ον.
Υπατία: Παραμένει όμως απίστευτο.
Ιωάννης: Επειδή πολλοί πιστεύουν, αλλά λίγοι είναι πιστοί.
Υπατία: Δεν θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους.
Ιωάννης: Διότι δεν ξέρουν τι είναι η ζωή. Γνωρίζουν μόνο την ύπαρξη.
Υπατία: Με τον Χρήστο η αλλαγή είναι χωρίς επιστροφή.
Ιωάννης: Γι’ αυτόν το λόγο μην απογοητευτείς με τα άτομα.
Υπατία: Κατάλαβα ότι δεν αντέχουν την ανθρωπιά.
Ιωάννης: Γιατί δεν βλέπουν πουθενά την Ανθρωπότητα.
Υπατία: Νοητική αδράνεια. Στοχαστική ανεπάρκεια.
Ιωάννης: Αυτές χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες…
Υπατία: Και γι’ αυτό δεν αφήνουν κανένα ίχνος.
Ιωάννης: Εφημερίδες της καθημερινότητας.
Υπατία: Ενώ χρειαζόμαστε μόνο και μόνο διαχρονικά βιβλία.
Ιωάννης: Αυτά μεταφέρουν το Λόγο. Αλλιώς κυριαρχούν τα λόγια.
Υπατία: Πες μου κάτι άλλο.
Ιωάννης: Τι πράγμα;
Υπατία: Μήπως είναι αυτός;
Ιωάννης: Δεν είσαι σίγουρη;
Υπατία: Θέλω να το ακούσω από εσένα.
Ιωάννης: Ο αετός πάνω από τη λίμνη του ουρανού;
Υπατία: Ναι, αυτός.
Ιωάννης: Ο Χρήστος…
Υπατία: Αληθώς.