Τα χρώματα του αόρατου…
Με αυτά θα έγραφε την εικόνα.
Είχε ετοιμάσει τις μπογιές με τον παραδοσιακό τρόπο.
Δεν ήθελε άλλον.
Το είχε εξασφαλίσει ως προαπαίτηση
για να γίνει το ανέφικτο.
Είχε ξημερώσει.
Το κερί είχε φέρει την ημέρα.
Και το φως τον ήλιο.
Δίχως σκιές.
Βυζαντινή εικόνα.
Μόνο φως.
Άγγιξε ίσα ίσα το περίγραμμα.
Λες και ήταν δίπλα του, στο πλευρό του.
Το πινέλο δεν έτρεμε.
Ούτε το ξύλο που κρατούσε στο χέρι.
Συνεχώς είχε στο μυαλό του το ιερό.
Κι έψελνε ταυτόχρονα.
Ενώ άκουγε το ισοκράτημα
ένοιωθε μέσα του όλο το Βυζάντιο
και το διαχρονικό του πνεύμα
όταν μιλούσε μαζί του.
Δεν μιλούσε μ’ έναν άνθρωπο.
Ούτε με πολλούς.
Αλλά ταυτόχρονα με όλους.
Ένας λαός ζούσε μέσα του.
Όλο το ψηφιδωτό ήταν σε μια ψηφίδα.
Για να μην χαθεί η μνήμη μέλλοντος.