Με το κερί στο στόμα άρχισε την παράξενη παραγγελία.
Όλα γύρω του ήταν σκοτεινά.
Ήταν ελεύθερος στο μοναστήρι.
Δεν ξεχνούσε όμως τα Κατεχόμενα.
Και ο ίδιος έμοιαζε πολιορκημένος.
Έπιασε το μολύβι για το προσχέδιο.
Έβαλε το χέρι του πάνω στο ξύλο.
Ήταν ζεστό σαν τη μνήμη.
Είχε νηστέψει και ήταν έτοιμος.
Άλλωστε τον είχε πείσει ο …
Δεν τόλμησε να πει το όνομά του.
Ούτε στο Μοναστήρι,
ενώ ήξερε ότι ήταν μόνος.
Τόσο ήταν επικίνδυνος για τη βαρβαρότητα.
Αυτός του είχε ζητήσει το αδιανόητο.
Και τώρα σκεφτόταν την ουτοπία.
Δεν ήξερε τι να αποφασίσει.
Το κερί έσταζε κάτω.
Σαν να έκλαιγε.
Δεν έκλαιγε όμως.
Ζούσε για τους άλλους.
Για να φωτίσει το προσχέδιο.
Κι όταν το μολύβι ακούμπησε το ξύλο
έγινε το θαύμα.
Η ανάσταση της ελευθερίας.